Τα σπίτια του χωριού στα παλιά χρόνια ήταν χτισμένα χωρίς κανένα ρυμοτομικό σχέδιο (αυτό δείχνουν τα οφιοειδή στενά δρομάκια), συνήθως διώροφα ή τριώροφα, ψηλοτάβανα (σε αντίθεση με το τούρκικο πρότυπο, που ήταν χαμηλοτάβανα και μονώροφα), άνετα,υγιεινά και γενικά με μια τέτοια αρχιτεκτονική (Μακεδονική αρχιτεκτονική), που εξυπηρετεί την καθημερινή ζωή και τις γεωργικές ασχολίες στις μεγάλες συνήθως ¨πατριαρχικές¨οικογένειες. Ένας τύπος από τα πολύ παλιά σπίτια, διώροφος με μεγάλο μπαλκόνι (τσαρντάκι) ξύλινο, σκεπαστό και κάγκελα (παρμάκια) ξύλινα, συνήθως ήταν κτισμένος με την τεχνική, ώστε τα θεμέλια και ο 1ος όροφος να είναι πέτρινα με πάχος του τοίχου περίπου μισό μέτρο,που κρατούσε δροσιά το καλοκαίρι και ζέστη τον χειμώνα, ενώ ο 2ος όροφος με την τεχνική του ¨ τσατμά¨ . Η επικάλυψη του κτιρίου γινόταν με χαμηλή στέγη και κεραμίδια βυζαντινού τύπου. Μια παραλλαγή του ¨τσατμά¨, για τους μεσότοιχους του ορόφου και συνήθως γι’ αυτούς που βλέπανε προς το προαύλιο, ήταν ο τύπος του ¨μπαλνταντί¨, μία κατασκευή ελαφρότερη από αυτήν του τσατμά. Και πολύ αργότερα άρχισαν να κτίζονται τα σπίτια με τούβλα ή πέτρες. Ένα τυπικό τριώροφο σπίτι είχε τους εξής χώρους :
- Στον 1ο όροφο (κάτω πάτωμα ή κατώι) ήταν οι αποθήκες τροφίμων (άλευρα, σιτηρά κ.α.) ( κιλάρια), τα βαρέλια κρασιού, ή καμιά φορά κι ο στάβλος των ζώων (αχούρι).
- Στον 2ο όροφο ήταν η κουζίνα (το μαγειριό), το σαλόνι, το καθιστικό και η χαγιάτα (μπαλκόνι-τσαρντάκι).
- Στον τρίτο βρισκόνταν τα υπνοδωμάτια (ουντάδες).
Κάθε όροφος είχε το τζάκι (χουτζιάκι) καθώς και ¨μουσάντρες¨ (ντουλάπια). Στο ταβάνι (σημερινή σοφίτα) αποθήκευαν τα σαντάλια καπνού καθώς επίσης και στο υπόγειο (κουί), σκεπάζονταν με την ¨γκλαβανή¨(καταπακτή).
Κάθε σπίτι είχε και την τουαλέτα του, που την λέγανε ¨χρεία¨ ή ¨αναγκαίο¨ (πολύ συνηθισμένη φράση ήταν : ¨θα πάω σν’ ανάγκ’ ¨).